Του ΑΚΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ**
Στην γενικευμένη παγκοσμιοποίηση που συντελείται, είθισται η παράδοση να παραγκωνίζεται προς χάριν της προόδου, της εξέλιξης και του εκσυγχρονισμού.
Στο ποδόσφαιρο όμως, η παράδοση ήταν είναι και θα παραμείνει βασικό συστατικό του ίδιου του αθλήματος. Όσο κι αν θέλει κάποιος να τραβήξει μπρος και να χαράξει τους –επιβεβλημένους- νέους δρόμους δεν μπορεί να την παραβλέψει…
Στον Παναιτωλικό, τα τελευταία τρία χρόνια έγιναν οι τομές που οφείλει να κάνει κάθε υγιής ποδοσφαιρική επιχείρηση. Η διοίκηση Κωστούλα πιστή στις προγραμματικές εξαγγελίες της, πήρε άριστα στον λειτουργικό και στον οργανωτικό τομέα. Το προφίλ που δημιούργησε και εμφάνισε σαν εταιρεία στους οπαδούς του Παναιτωλικού αλλά και γενικότερα στους έλληνες φιλάθλους, έγινε άμεσα αποδεκτό και επικροτήθηκε από το σύνολο των ΜΜΕ, άσχετα αν δεν βρήκε ανταπόκριση στα υψηλά ποδοσφαιρικά κλιμάκια της χώρας που εξακολουθούν να συνωμοτούν εναντίον αυτού που πρεσβεύουν.
Στην προσπάθεια της όμως αυτή, έκοψε τον ομφάλιο λώρο που συνέδεε το όνομα «Παναιτωλικός» με το πλούσιο ποδοσφαιρικό δυναμικό του Νομού. Και σύμφωνα με την παράδοση και την ιστορική πραγματικότητα, οι όποιες επιτυχίες που συντελέστηκαν διαχρονικά στον Παναιτωλικό, συνδέονται με Αγρινιώτες προπονητές και ποδοσφαιριστές…
Η ανάγκη για γρήγορη ανταπόδοση των μεταγραφικών επενδύσεων, οι προσδοκίες που γεννήθηκαν, το άγχος και η πίεση που δημιουργήθηκε για πρωταθλητισμό και άνοδο, άφησαν ένα πολύ μικρό ποσοστό εντοπιότητας στα αποδυτήρια της ομάδας.
Πέρα από τις ικανότητες που διέθεταν (η δεν διέθεταν…) οι προπονητές που παρέλασαν από τον πάγκο αυτή την τριετία, πέρα από τις ικανότητες και την αξία των πολλών ποδοσφαιριστών που αποκτήθηκαν, το Αγρινιώτικο στοιχείο υπήρχε μόνο στην εξέδρα. Κι αυτό όμως μεταλλαγμένο και προσηλωμένο στο κυνήγι του αυτοσκοπού.
Οι τελευταίες εξελίξεις και η εκ του αποτελέσματος αποτυχημένη επιλογή Μαραγκού, ανάγκασε την ΠΑΕ στο πρόσωπο του Αγρινιώτη Βασίλη Ξανθόπουλου να δοκιμάσει πάλι τις ικανότητες των ανθρώπων που ζούσαν όλο αυτό τον καιρό δίπλα της.
Που αφουγκράζονταν τον προβληματισμό του κόσμου, που ενδεχομένως θα ήθελαν να βοηθήσουν, αλλά έμοιαζαν (ίσως και να ένοιωθαν) ξένοι μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.
Φυσικά ουδείς μπορεί να εκφράσει την σιγουριά πως ο 49χρονος τεχνικός θα πετύχει όσα δεν πέτυχαν οι προκάτοχοί του. Άλλωστε την δεδομένη χρονική στιγμή έχει το πιο δύσκολο έργο από τους υπόλοιπους.
Ανεξάρτητα όμως του τι θα καταφέρει ο Παναιτωλικός στις τελευταίες δέκα αγωνιστικές του πρωταθλήματος, η πρόσληψη του Ξανθόπουλου, δίνει μια καλή ευκαιρία στην διοίκηση να επενδύσει πάνω στο Αγρινιώτικο στοιχείο και στον ίδιο, να αποδείξει πως δεν υπολείπεται σε τίποτα από τους κατά καιρούς πολυδιαφημισμένους διεκδικητές αυτής της θέσης.
Κοινός και ιδανικότερος στόχος; Το πάντρεμα των πρωταγωνιστικών στόχων που οφείλει να έχει ο Παναιτωλικός, με την αξιοποίηση, τον επαναπατρισμό αλλά και την προώθηση γηγενών ποδοσφαιριστών, προπονητών, στελεχών.
Το ποδόσφαιρο άλλωστε -καλώς η κακώς – ήταν, είναι και θα παραμείνει προϊόν πεζοδρομίου. Και σ΄ αυτό, όλοι μιλάνε κοινή διάλεκτο: Αυτή της μπάλας. Είτε η καταγωγή προέρχεται από το Κολωνάκι είτε από την .......ορεινή ζώνη.
Ακόμα κι αν τα αποτελέσματα δεν είναι τα επιθυμητά, η κατανόηση και η υπομονή από την εξέδρα θα είναι μεγαλύτερη. Ο οπαδός θα προτιμήσει να δει φιλότιμη προσπάθεια, παρά δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία από μισθοφόρους προπονητές και παίκτες, που προσβλέπουν μονάχα στην αύξηση του τραπεζικού τους λογαριασμού.
Στην γενικευμένη παγκοσμιοποίηση που συντελείται, είθισται η παράδοση να παραγκωνίζεται προς χάριν της προόδου, της εξέλιξης και του εκσυγχρονισμού.
Στο ποδόσφαιρο όμως, η παράδοση ήταν είναι και θα παραμείνει βασικό συστατικό του ίδιου του αθλήματος. Όσο κι αν θέλει κάποιος να τραβήξει μπρος και να χαράξει τους –επιβεβλημένους- νέους δρόμους δεν μπορεί να την παραβλέψει…
Στον Παναιτωλικό, τα τελευταία τρία χρόνια έγιναν οι τομές που οφείλει να κάνει κάθε υγιής ποδοσφαιρική επιχείρηση. Η διοίκηση Κωστούλα πιστή στις προγραμματικές εξαγγελίες της, πήρε άριστα στον λειτουργικό και στον οργανωτικό τομέα. Το προφίλ που δημιούργησε και εμφάνισε σαν εταιρεία στους οπαδούς του Παναιτωλικού αλλά και γενικότερα στους έλληνες φιλάθλους, έγινε άμεσα αποδεκτό και επικροτήθηκε από το σύνολο των ΜΜΕ, άσχετα αν δεν βρήκε ανταπόκριση στα υψηλά ποδοσφαιρικά κλιμάκια της χώρας που εξακολουθούν να συνωμοτούν εναντίον αυτού που πρεσβεύουν.
Στην προσπάθεια της όμως αυτή, έκοψε τον ομφάλιο λώρο που συνέδεε το όνομα «Παναιτωλικός» με το πλούσιο ποδοσφαιρικό δυναμικό του Νομού. Και σύμφωνα με την παράδοση και την ιστορική πραγματικότητα, οι όποιες επιτυχίες που συντελέστηκαν διαχρονικά στον Παναιτωλικό, συνδέονται με Αγρινιώτες προπονητές και ποδοσφαιριστές…
Η ανάγκη για γρήγορη ανταπόδοση των μεταγραφικών επενδύσεων, οι προσδοκίες που γεννήθηκαν, το άγχος και η πίεση που δημιουργήθηκε για πρωταθλητισμό και άνοδο, άφησαν ένα πολύ μικρό ποσοστό εντοπιότητας στα αποδυτήρια της ομάδας.
Πέρα από τις ικανότητες που διέθεταν (η δεν διέθεταν…) οι προπονητές που παρέλασαν από τον πάγκο αυτή την τριετία, πέρα από τις ικανότητες και την αξία των πολλών ποδοσφαιριστών που αποκτήθηκαν, το Αγρινιώτικο στοιχείο υπήρχε μόνο στην εξέδρα. Κι αυτό όμως μεταλλαγμένο και προσηλωμένο στο κυνήγι του αυτοσκοπού.
Οι τελευταίες εξελίξεις και η εκ του αποτελέσματος αποτυχημένη επιλογή Μαραγκού, ανάγκασε την ΠΑΕ στο πρόσωπο του Αγρινιώτη Βασίλη Ξανθόπουλου να δοκιμάσει πάλι τις ικανότητες των ανθρώπων που ζούσαν όλο αυτό τον καιρό δίπλα της.
Που αφουγκράζονταν τον προβληματισμό του κόσμου, που ενδεχομένως θα ήθελαν να βοηθήσουν, αλλά έμοιαζαν (ίσως και να ένοιωθαν) ξένοι μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.
Φυσικά ουδείς μπορεί να εκφράσει την σιγουριά πως ο 49χρονος τεχνικός θα πετύχει όσα δεν πέτυχαν οι προκάτοχοί του. Άλλωστε την δεδομένη χρονική στιγμή έχει το πιο δύσκολο έργο από τους υπόλοιπους.
Ανεξάρτητα όμως του τι θα καταφέρει ο Παναιτωλικός στις τελευταίες δέκα αγωνιστικές του πρωταθλήματος, η πρόσληψη του Ξανθόπουλου, δίνει μια καλή ευκαιρία στην διοίκηση να επενδύσει πάνω στο Αγρινιώτικο στοιχείο και στον ίδιο, να αποδείξει πως δεν υπολείπεται σε τίποτα από τους κατά καιρούς πολυδιαφημισμένους διεκδικητές αυτής της θέσης.
Κοινός και ιδανικότερος στόχος; Το πάντρεμα των πρωταγωνιστικών στόχων που οφείλει να έχει ο Παναιτωλικός, με την αξιοποίηση, τον επαναπατρισμό αλλά και την προώθηση γηγενών ποδοσφαιριστών, προπονητών, στελεχών.
Το ποδόσφαιρο άλλωστε -καλώς η κακώς – ήταν, είναι και θα παραμείνει προϊόν πεζοδρομίου. Και σ΄ αυτό, όλοι μιλάνε κοινή διάλεκτο: Αυτή της μπάλας. Είτε η καταγωγή προέρχεται από το Κολωνάκι είτε από την .......ορεινή ζώνη.
Ακόμα κι αν τα αποτελέσματα δεν είναι τα επιθυμητά, η κατανόηση και η υπομονή από την εξέδρα θα είναι μεγαλύτερη. Ο οπαδός θα προτιμήσει να δει φιλότιμη προσπάθεια, παρά δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία από μισθοφόρους προπονητές και παίκτες, που προσβλέπουν μονάχα στην αύξηση του τραπεζικού τους λογαριασμού.
Ο οπαδός θα προτιμήσει να δει προσπάθεια που θα εμπεριέχει έστω και ένα μικρό ίχνος συναισθήματος και αγάπης για την φανέλα έστω κι αν στο τέλος αποτύχει.Ίσως μέσα από αυτή την διαδικασία, στο προσεχές μέλλον να φανερωθούν τα πραγματικά αίτια που δεν αφήνουν τον Παναιτωλικό να κάνει την υπέρβαση.
Το «ουδείς προφήτης στον τόπο του» έχει επιβεβαιωθεί δυστυχώς πολλές φορές στον τόπο μας. Γι αυτό άλλωστε πολλοί Αγρινιώτες όταν έφυγαν από αυτή την πόλη, δεν πήγαν χαμένοι. Το αντίθετο μάλιστα. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από τον ίδιο τον πρόεδρο της ΠΑΕ δεν υπάρχει…
**Ο Ακης Τριανταφύλλου (akistria@yahoo.gr, akis@pegasus.gr), είναι μέλος της Ε.Σ.Η.Ε.Α και του ΠΣΑΤ, υπεύθυνος του ρεπορτάζ της Β΄ εθνικής στην εφημερίδα «Goal News» και κατάγεται από τα Σιταράλωνα του Δήμου Θέρμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου