Blogs = ευκολία, δωρεάν, ελευθερία

Του Nίκου Δήμου*
Ορισμός: Blogs από το web logs (ελληνιστί «ιστολόγια») ονομάζονται προσωπικές ιστοσελίδες στο Διαδίκτυο.

Φιλοξενούνται δωρεάν από μεγάλες δικτυακές εταιρείες (η μεγαλύτερη blogspot.com ανήκει στην Google) και μπορούν να περιέχουν κείμενα, εικόνες, ήχους και μικρά βίντεο. Επίσης, αν το θέλει ο δημιουργός τους, δέχονται και σχόλια που μπορεί να είναι ανώνυμα, επώνυμα, ελεύθερα ή να περνάνε από έλεγχο.

Τα δύο σημαντικά στοιχεία που πρέπει να υπογραμμίσουμε είναι το δωρεάν και η ευκολία. Δεν χρειάζονται γνώσεις πληροφορικής για να δημιουργηθεί ένα blog, ούτε χρήματα. Το τρίτο που πρέπει να τονιστεί είναι η απόλυτη ελευθερία. Κανείς δεν μπορεί να ελέγξει τα δημοσιεύματα αυτά.Τα τρία αυτά στοιχεία –ευκολία, δωρεάν και ελευθερία– οδήγησαν σε έκρηξη των ιστολογίων.

Αυτήν τη στιγμή υπάρχουν περισσότερα από 100.000.000 σε όλο τον κόσμο, από τα οποία 40.000 είναι στην Ελλάδα. Η θεματολογία τους ποικίλει ανάλογα με τα ενδιαφέροντα του δημιουργού τους: από φιλοσοφία και λογοτεχνία, μέχρι πολιτική, οικονομία, επιστήμη, αθλητισμό, ταξίδια, ζωοφιλία, κλπ. Η απήχησή τους επίσης διαφέρει: μερικά διαβάζονται μόνο από τους συγγενείς και φίλους του blogger, ενώ άλλα από εκατοντάδες χιλιάδες αναγνώστες. Αρκετά από τα τελευταία έχουν μεταβληθεί σε επιχειρήσεις: φιλοξενούν διαφημίσεις, έχουν συνεργάτες και παίζουν ρόλο δικτυακών εφημερίδων. Το μεγαλύτερο μέρος των bloggers είναι ανώνυμο. Η ανωνυμία αυτή βοηθάει πολύ στην υπονόμευση απολυταρχικών καθεστώτων, και την ελεύθερη διακίνηση πληροφοριών (π.χ. από τη Myanmar ή το Ιράν). Επίσης διευκολύνει την καταγγελία των κακώς κειμένων (π.χ. υπάλληλοι επιχειρήσεων έχουν καταγγείλει επικίνδυνα προϊόντα – πράγμα που οδήγησε στην απόσυρσή τους). Η άλλη –αρνητική– πλευρά της ανωνυμίας: ενέχει τον πειρασμό της διασποράς ψευδών ειδήσεων ή συκοφαντιών. Στις περιπτώσεις αυτές είναι δυνατόν να ζητηθεί δικαστική συνδρομή και να αποκαλυφθούν τα ονόματα των υπεύθυνων.

Από την πρώτη στιγμή της διάδοσής του το Διαδίκτυο ενοχλούσε τις πάσης φύσεως εξουσίες που προσπαθούν να το ελέγξουν. Ευτυχώς αυτό δεν είναι τεχνολογικά δυνατόν. Καμία κυβέρνηση δεν μπόρεσε να λογοκρίνει το περιεχόμενο του Internet – ούτε καν οι ΗΠΑ. Το μόνο που μπορεί να ελεγχθεί είναι η πρόσβαση στο Διαδίκτυο. Αυτό το κάνουν καθεστώτα όπως η Βόρεια Κορέα, η Κίνα και το Ιράν…

Άρα οι επαπειλούμενοι νόμοι και κανόνες θα είναι τόσο αποτελεσματικοί όσο οι πύραυλοι με τους οποίους ο πάλαι ποτέ υπουργός Τύπου Δημήτριος Μαρούδας απειλούσε να καταρρίψει τους επικοινωνιακούς δορυφόρους. Οι υπάρχοντες νόμοι που εφαρμόζονται στα άλλα ΜΜΕ είναι υπεραρκετοί για τις ακραίες περιπτώσεις παραβατικότητας.

Η αντίδραση στο press.gr υπήρξε υπερβολική. (Αν ανάλογα κείμενα είχαν δημοσιευτεί σε έντυπο, η δημοσιότητα θα ήταν πολύ μικρότερη). Αυτό οφείλεται στην άγνοια του χώρου και την τεχνοφοβία μας, στην αντίδραση των ΜΜΕ προς ένα απειλητικά ανταγωνιστικό χώρο και τον τρόμο της εξουσίας μπροστά σε αυτά που δεν ελέγχει. Αντί να παρακολουθείτε υστερικές αντιδράσεις και διενέξεις από τα τηλεοπτικά παράθυρα, σας προτείνω να εξερευνήσετε τον θαυμαστό κόσμο των blogs. 40.000 ιστολόγια είναι ισοδύναμα με 40.000 βιβλία. (Πολλά από αυτά έγιναν βιβλία). Είναι ένας απίθανος πολιτισμικός πλούτος προσιτός σε όλους. Κολλήσαμε στο δέντρο και δεν βλέπουμε το (υπέροχο) δάσος.

* Ο Νίκος Δήμου είναι συγγραφέας.

Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή της Κυριακής