Υπάρχουν δύο τρόποι
για να αντιμετωπίσει κανείς τον πονόδοντο. Ο ένας είναι να πάει στον
οδοντογιατρό και να αρχίσει θεραπεία. Θα χάσει χρόνο στα ραντεβού, θα πληρώσει
χρήματα, αλλά θα σώσει τα δόντια του. Ο άλλος τρόπος είναι να πληρώσει έναν
μπράβο να του σπάσει την οδοντοστοιχία. Υπάρχουν δύο τρόποι για να αντιμετωπίσει
κανείς τις παράνομες αναπηρικές συντάξεις.
Ο
ένας είναι να κρίνει από την αρχή όλες τις αναπηρικές συντάξεις που έχουν
δοθεί, να κόψει τις παράνομες και να στείλει στον εισαγγελέα τους παρανομούντες.
Είναι μία δύσκολη διαδικασία που έχει σημαντικό πολιτικό κόστος, αλλά θα δείξει
έτσι σε όλους ότι οι ανοχές της Πολιτείας στην ασυδοσία είναι πλέον
μηδενικές.
Ο άλλος τρόπος είναι να αφήσει τα πράγματα ως έχουν. Να στείλει καμιά δεκαριά στον εισαγγελέα (για να μην λέει και ο κόσμος ότι δεν πράξαμε τα δέοντα) και στο τέλος να κάνει και μια οριζόντια περικοπή, για να ισχυριστεί προς τους κοινοτικούς ότι έχει ασχοληθεί με το θέμα.
Προτιμούν να στερήσουν αναγκαίους πόρους από ανθρώπους που ανήκουν πράγματι στην κατηγορία των Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες από το να αντιμετωπίσουν την μαφία που έχει δημιουργήσει το πρόβλημα. Οι τυφλοί στην Ζάκυνθο, για παράδειγμα, δεν αποφάσισαν μόνοι τους ένα πρωί να «χάσουν» το φως τους. Κάποιος είχε την φαεινή αυτή ιδέα. Κι αυτός ο κάποιος θα έπρεπε σήμερα να είναι φυλακή. Το αντέχουν; Απ’ ό,τι φαίνεται όχι...
Όσοι συμμετείχαν σε αυτή την παράνομη δραστηριότητα δεν έχουν κλέψει μόνο το ελληνικό δημόσιο. Η μεγαλύτερη ζημιά που έχουν προκαλέσει είναι ότι έχουν κτυπήσει την αξιοπιστία ενός συστήματος που είναι αναγκαίο να υπάρχει για να παράσχει υπηρεσίες σε συμπολίτες μας που πραγματικά τις χρειάζονται. Τα άτομα με ειδικές ανάγκες δεν απολαμβάνουν της βοήθειας που δικαιούνται. Όχι γιατί δεν υπάρχουν πόροι, αλλά διότι τους πόρους αυτούς τους κλέβουν χιλιάδες άλλοι που υποκρίνονται ότι έχουν το ίδιο πρόβλημα.
Η κυβέρνηση δεν τολμάει να ξεκινήσει μία διαδικασία κάθαρσης στον χώρο. Θα μπορούσε σε μία τέτοια περίπτωση ακόμη και να αυξήσει τα βοηθήματα για τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Θα έπρεπε όμως ταυτόχρονα να αποδεχτεί ότι θα έχανε δεκάδες χιλιάδες ψήφους. Ότι θα ήταν ίσως υποχρεωμένη να στείλει και δικά της στελέχη στον εισαγγελέα. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι θα στερούσε και από τον εαυτό της το δικαίωμα να έχει στο μέλλον ίδιο όφελος από έναν ρουσφετολογικό μηχανισμό που λειτουργεί εδώ και δεκαετίες με αξιοσημείωτη ευρυθμία, τέτοια που δεν την συναντάμε ούτε στην καλύτερα οργανωμένη υπηρεσία του δημοσίου.
Είναι κρίμα που χάθηκε άλλη μία ευκαιρία κι ας προσπαθούν να μας πείσουν ότι έκαναν σημαντικά πράγματα στον τομέα των αναπηρικών συντάξεων. Η επικοινωνιακή επίθεση είναι η άμυνα που στήνουν για να αποκρούσουν τις δυσμενείς κριτικές. Για να μην κοροϊδευόμαστε, έκαναν το ελάχιστο. Έκοψαν τις συντάξεις εκείνων που είχαν πεθάνει και τις έπαιρναν οι συγγενείς τους. Αλίμονο! Τι να συζητάμε αν δεν μπορούσαν να κάνουν κι αυτό. Αλλά, οι αναπηρικές συντάξεις δεν είναι οι πενήντα - εξήντα τυφλοί που ανακάλυψαν σε μία - δύο περιοχές. Η εγκληματική οργάνωση έχει εξαπλώσει την δράση της σε όλη την χώρα. Αντί να την αντιμετωπίσουν, επέλεξαν τις οριζόντιες περικοπές έναντι όλων των ΑΜΕΑ.
Κι έχουν δίκιο! Το πολιτικό κόστος θα είναι έτσι μικρότερο. Οι περισσότεροι θα είναι ικανοποιημένοι, επειδή με μία μικρή περικοπή θα γλιτώσουν τα χειρότερα. Οι λιγότεροι δεν απολαμβάνουν, έτσι κι αλλιώς, αυτά που τους είναι αναγκαία για μία καλύτερη διαβίωση. Και ποιος νοιάζεται;
Θανάσης Μαυρίδης
Ο άλλος τρόπος είναι να αφήσει τα πράγματα ως έχουν. Να στείλει καμιά δεκαριά στον εισαγγελέα (για να μην λέει και ο κόσμος ότι δεν πράξαμε τα δέοντα) και στο τέλος να κάνει και μια οριζόντια περικοπή, για να ισχυριστεί προς τους κοινοτικούς ότι έχει ασχοληθεί με το θέμα.
Προτιμούν να στερήσουν αναγκαίους πόρους από ανθρώπους που ανήκουν πράγματι στην κατηγορία των Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες από το να αντιμετωπίσουν την μαφία που έχει δημιουργήσει το πρόβλημα. Οι τυφλοί στην Ζάκυνθο, για παράδειγμα, δεν αποφάσισαν μόνοι τους ένα πρωί να «χάσουν» το φως τους. Κάποιος είχε την φαεινή αυτή ιδέα. Κι αυτός ο κάποιος θα έπρεπε σήμερα να είναι φυλακή. Το αντέχουν; Απ’ ό,τι φαίνεται όχι...
Όσοι συμμετείχαν σε αυτή την παράνομη δραστηριότητα δεν έχουν κλέψει μόνο το ελληνικό δημόσιο. Η μεγαλύτερη ζημιά που έχουν προκαλέσει είναι ότι έχουν κτυπήσει την αξιοπιστία ενός συστήματος που είναι αναγκαίο να υπάρχει για να παράσχει υπηρεσίες σε συμπολίτες μας που πραγματικά τις χρειάζονται. Τα άτομα με ειδικές ανάγκες δεν απολαμβάνουν της βοήθειας που δικαιούνται. Όχι γιατί δεν υπάρχουν πόροι, αλλά διότι τους πόρους αυτούς τους κλέβουν χιλιάδες άλλοι που υποκρίνονται ότι έχουν το ίδιο πρόβλημα.
Η κυβέρνηση δεν τολμάει να ξεκινήσει μία διαδικασία κάθαρσης στον χώρο. Θα μπορούσε σε μία τέτοια περίπτωση ακόμη και να αυξήσει τα βοηθήματα για τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Θα έπρεπε όμως ταυτόχρονα να αποδεχτεί ότι θα έχανε δεκάδες χιλιάδες ψήφους. Ότι θα ήταν ίσως υποχρεωμένη να στείλει και δικά της στελέχη στον εισαγγελέα. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι θα στερούσε και από τον εαυτό της το δικαίωμα να έχει στο μέλλον ίδιο όφελος από έναν ρουσφετολογικό μηχανισμό που λειτουργεί εδώ και δεκαετίες με αξιοσημείωτη ευρυθμία, τέτοια που δεν την συναντάμε ούτε στην καλύτερα οργανωμένη υπηρεσία του δημοσίου.
Είναι κρίμα που χάθηκε άλλη μία ευκαιρία κι ας προσπαθούν να μας πείσουν ότι έκαναν σημαντικά πράγματα στον τομέα των αναπηρικών συντάξεων. Η επικοινωνιακή επίθεση είναι η άμυνα που στήνουν για να αποκρούσουν τις δυσμενείς κριτικές. Για να μην κοροϊδευόμαστε, έκαναν το ελάχιστο. Έκοψαν τις συντάξεις εκείνων που είχαν πεθάνει και τις έπαιρναν οι συγγενείς τους. Αλίμονο! Τι να συζητάμε αν δεν μπορούσαν να κάνουν κι αυτό. Αλλά, οι αναπηρικές συντάξεις δεν είναι οι πενήντα - εξήντα τυφλοί που ανακάλυψαν σε μία - δύο περιοχές. Η εγκληματική οργάνωση έχει εξαπλώσει την δράση της σε όλη την χώρα. Αντί να την αντιμετωπίσουν, επέλεξαν τις οριζόντιες περικοπές έναντι όλων των ΑΜΕΑ.
Κι έχουν δίκιο! Το πολιτικό κόστος θα είναι έτσι μικρότερο. Οι περισσότεροι θα είναι ικανοποιημένοι, επειδή με μία μικρή περικοπή θα γλιτώσουν τα χειρότερα. Οι λιγότεροι δεν απολαμβάνουν, έτσι κι αλλιώς, αυτά που τους είναι αναγκαία για μία καλύτερη διαβίωση. Και ποιος νοιάζεται;
Θανάσης Μαυρίδης