Του Κώστας Φωτόπουλου Συντονιστή γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ Αιτ/νίας
Τίποτα δεν είναι όπως πριν γιατί η κρίση αγκαλιάζει όλες τις γωνιές του πλανήτη, γιατί η ένταση και το βάθος είναι δύσκολο να προβλεφθεί. Γιατί το βέβαιο είναι ότι έχουμε περάσει στη δεύτερη φάση αντιμετώπισης της κρίσης. Αν η πρώτη μέριμνα των κυβερνήσεων και του συστήματος παγκοσμίως ήταν να σωθεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα, πολλά τρισεκατομμύρια ευρώ και δολάρια διεθνώς δόθηκαν απλόχερα σε τραπεζίτες, βιομήχανους και χρηματιστήρια, διανύουμε τη δεύτερη φάση όπου η κρίση με πιο άμεσο και κυνικό τρόπο μετακυλίεται στους εργαζόμενους: εκατομμύρια απολυμένοι σε όλο τον κόσμο, περικοπές μισθών, μείωση των ημερών εργασίας κ.λ.π. είναι πλέον καθημερινές, ¨συνηθισμένες¨ εικόνες. Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστεί κάποιος ότι η εργατική τάξη παγκοσμίως διανύει ίσως την χειρότερη χρονιά της μακρόχρονης ιστορίας της.
Τίποτα δεν είναι όπως πριν γιατί, στην Ελλάδα έχουμε ήδη 102.000 απολυμένους από τον Οκτώβριο, ενώ οι μετριοπαθείς προβλέψεις αναφέρουν ότι μέχρι το τέλος του 2009 θα αγγίξουμε συνολικά τις 200.000. Ο τουρισμός, η ναυτιλία, η οικοδομή και το εμπόριο είναι οι τομείς που θα αγκαλιάσει για τα καλά η κρίση. Την ίδια στιγμή η ανίκανη και διαπλεκόμενη κυβέρνηση, έχοντας τη συγκατάθεση μιας συνεναιτικής και συνένοχης αντιπολίτευσης, έχει αναθέσει στον κ. Μίχαλο, πρόεδρο των επαγγελματοβιοτεχνών και τον κ. Δασκαλόπουλο, πρόεδρο του ΣΕΒ να προαναγγέλλουν το προτεινόμενο σχέδιο. Όπως λέει ο κ. Δασκαλόπουλος « η μειωμένη εργασία με αντιστοίχως μειωμένες αποδοχές αποτελεί τον καλύτερο τρόπο για να αντιμετωπίσει μια επιχείρηση την κρίση». Το συμπέρασμα προφανές …ξεχάστε ότι ξέρατε μέχρι τώρα, έχουμε κρίση-την οποία εμείς δημιουργήσαμε κι’ εσείς καλείστε να την πληρώσετε.
Τίποτα δεν όπως πριν στο νομό μας, όπου οι εργαζόμενοι δοκιμάζονται με πρωτόγνωρο τρόπο. Οι εργαζόμενοι στην «κεραμοποιία Κατσίκης», όχι μόνο εργάζονται σε μια επιχείρηση με αβέβαιο μέλλον, όχι μόνο έχουν κάνει αλλεπάλληλες υποχωρήσεις για να λειτουργεί σήμερα η επιχείρηση, την ίδια στιγμή, τους οφείλονται δεδουλευμένα 5 μηνών. Το προηγούμενο διάστημα ζήσαμε και πρωτοφανείς καταστάσεις εργοδοτικής αυθαιρεσίας και κρατικής καταστολής. 23 εργαζόμενοι εκδοροσφαγείς στα σφαγεία Αγρινίου οδηγήθηκαν στα κρατητήρια επειδή διεκδίκησαν το αυτονόητο: να εργαστούν με συλλογική σύμβαση, με αξιοπρέπεια και δικαιώματα. Κι’ αν τα προαναφερόμενα είναι τα «γνωστά», υπάρχει και η σκληρή πραγματικότητα για τους χιλιάδες εργαζόμενους του τόπου μας που εργάζονται χωρίς δικαιώματα, ανασφάλιστοι σε συνθήκες πλήρους αβεβαιότητας.
Τα πάντα είναι όπως πριν για τις συνδικαλιστικές ηγεσίες οι οποίες είναι έξω και μακριά από τις ανάγκες και τις διαθέσεις του κόσμου. Ενώ υπάρχει η ανάγκη για μαζικοποίηση των σωματίων κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για το αντίθετο, βλέποντας μόνο τα μικροπολιτικά τους οφέλη απαξιώνοντας έτσι τα σωματεία και τους συλλογικούς αγώνες στα μάτια και τις συνειδήσεις των εργαζομένων, σε μια πολύ κρίσιμη για το εργατικό κίνημα περίοδο.
Η νέα περίοδος θέτει νέα καθήκοντα σε όλους όσους αγωνιούν και αντιλαμβάνονται ότι κάτι πρέπει να γίνει. Για όσους βλέπουν τα πράγματα να γίνονται πολύ χειρότερα, με γρηγορότερο ρυθμό και ότι δεν μπορεί να κάνουμε τα ίδια όπως μια προηγούμενη περίοδο.
Τα πράγματα πιθανά να συνεχίσουν ως έχουν αν δεν καταβληθούν προσπάθειες να γίνουμε πολλοί (όσοι αντιστέκονται), να γίνουμε αντίπαλοι με τις δυνάμεις του δικομματισμού και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές τους, να δώσουμε μάχες κοινωνικές και πολιτικές και προπαντός να έχουμε μικρές νίκες (τις έχουμε ανάγκη).
Κι’ εδώ ο ρόλος της σύγχρονης, ριζοσπαστικής, κινηματικής, ενωτικής αριστεράς είναι καθοριστικός…
Τίποτα δεν είναι όπως πριν γιατί, στην Ελλάδα έχουμε ήδη 102.000 απολυμένους από τον Οκτώβριο, ενώ οι μετριοπαθείς προβλέψεις αναφέρουν ότι μέχρι το τέλος του 2009 θα αγγίξουμε συνολικά τις 200.000. Ο τουρισμός, η ναυτιλία, η οικοδομή και το εμπόριο είναι οι τομείς που θα αγκαλιάσει για τα καλά η κρίση. Την ίδια στιγμή η ανίκανη και διαπλεκόμενη κυβέρνηση, έχοντας τη συγκατάθεση μιας συνεναιτικής και συνένοχης αντιπολίτευσης, έχει αναθέσει στον κ. Μίχαλο, πρόεδρο των επαγγελματοβιοτεχνών και τον κ. Δασκαλόπουλο, πρόεδρο του ΣΕΒ να προαναγγέλλουν το προτεινόμενο σχέδιο. Όπως λέει ο κ. Δασκαλόπουλος « η μειωμένη εργασία με αντιστοίχως μειωμένες αποδοχές αποτελεί τον καλύτερο τρόπο για να αντιμετωπίσει μια επιχείρηση την κρίση». Το συμπέρασμα προφανές …ξεχάστε ότι ξέρατε μέχρι τώρα, έχουμε κρίση-την οποία εμείς δημιουργήσαμε κι’ εσείς καλείστε να την πληρώσετε.
Τίποτα δεν όπως πριν στο νομό μας, όπου οι εργαζόμενοι δοκιμάζονται με πρωτόγνωρο τρόπο. Οι εργαζόμενοι στην «κεραμοποιία Κατσίκης», όχι μόνο εργάζονται σε μια επιχείρηση με αβέβαιο μέλλον, όχι μόνο έχουν κάνει αλλεπάλληλες υποχωρήσεις για να λειτουργεί σήμερα η επιχείρηση, την ίδια στιγμή, τους οφείλονται δεδουλευμένα 5 μηνών. Το προηγούμενο διάστημα ζήσαμε και πρωτοφανείς καταστάσεις εργοδοτικής αυθαιρεσίας και κρατικής καταστολής. 23 εργαζόμενοι εκδοροσφαγείς στα σφαγεία Αγρινίου οδηγήθηκαν στα κρατητήρια επειδή διεκδίκησαν το αυτονόητο: να εργαστούν με συλλογική σύμβαση, με αξιοπρέπεια και δικαιώματα. Κι’ αν τα προαναφερόμενα είναι τα «γνωστά», υπάρχει και η σκληρή πραγματικότητα για τους χιλιάδες εργαζόμενους του τόπου μας που εργάζονται χωρίς δικαιώματα, ανασφάλιστοι σε συνθήκες πλήρους αβεβαιότητας.
Τα πάντα είναι όπως πριν για τις συνδικαλιστικές ηγεσίες οι οποίες είναι έξω και μακριά από τις ανάγκες και τις διαθέσεις του κόσμου. Ενώ υπάρχει η ανάγκη για μαζικοποίηση των σωματίων κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για το αντίθετο, βλέποντας μόνο τα μικροπολιτικά τους οφέλη απαξιώνοντας έτσι τα σωματεία και τους συλλογικούς αγώνες στα μάτια και τις συνειδήσεις των εργαζομένων, σε μια πολύ κρίσιμη για το εργατικό κίνημα περίοδο.
Η νέα περίοδος θέτει νέα καθήκοντα σε όλους όσους αγωνιούν και αντιλαμβάνονται ότι κάτι πρέπει να γίνει. Για όσους βλέπουν τα πράγματα να γίνονται πολύ χειρότερα, με γρηγορότερο ρυθμό και ότι δεν μπορεί να κάνουμε τα ίδια όπως μια προηγούμενη περίοδο.
Τα πράγματα πιθανά να συνεχίσουν ως έχουν αν δεν καταβληθούν προσπάθειες να γίνουμε πολλοί (όσοι αντιστέκονται), να γίνουμε αντίπαλοι με τις δυνάμεις του δικομματισμού και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές τους, να δώσουμε μάχες κοινωνικές και πολιτικές και προπαντός να έχουμε μικρές νίκες (τις έχουμε ανάγκη).
Κι’ εδώ ο ρόλος της σύγχρονης, ριζοσπαστικής, κινηματικής, ενωτικής αριστεράς είναι καθοριστικός…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου